dinsdag 8 april 2008



The Longest War Against a People: The Palestinians' Struggle for Freedom


By dr Salman Abu Sitta


Voorwoord


Ter gelegenheid van zijn pas verschenen werken: The Atlas of Palestine en The Return Journey hield dr Salman Abu Sitta op uitnodiging van het Nederlands Palestina Komitee in het Academisch-cultureel Centrum Spui 25 te Amsterdam een voordracht, getiteld: "The Longest War against a People: The Palestinians' Struggle for Freedom" .

Tekst van de voordracht:

Na inleidende woorden van NPK-presentator en dagvoorzitter Benji de Levie sprak dr Salman Abu Sitta:

Thank you very much for your kind words. It is always very pleasant to see many friends I have met before, in person, and also new friends we met since then and, of course, your deeds and words and support transcend geography. We can hear about them even when we are not here in Holland.

Dames en heren,

In mijn verbeelding zie ik mijzelf vaak als getuige optreden in een internationaal gerechtshof tegen Balfour die in de beklaagdenbank zit, terwijl ik een lange lijst van misdaden opsom die zijn begaan tegen een nietsvermoedend volk in een ver land. Dat is omdat Balfour het eerste schot afvuurde in een oorlog die al 90 jaar duurt tegen een volk. Het land van dit volk, de Palestijnen, werd begeerd door kolonialisten. Er moest een eind worden gemaakt aan de aanwezigheid van dit volk in hun eigen land en hun geografie en geschiedenis moesten uit het geheugen van de wereld worden gewist.

In 1917 schrijft de Britse minister van Buitenlandse Zaken Lord Balfour, aan Lord Rothschild dat de Britse regering welwillend staat tegenover de vestiging van een "Joods nationaal tehuis" in Palestina.

Balfour was slechts de spits van een in aanleg kolonialistische beweging die begon toen de koloniale soldaten hun biezen pakten en vertrokken uit diverse delen van Azië en Afrika. Op dat moment werd deze koloniale beweging, de zionistische koloniale beweging, geleid door Weizman, later door Ben Gurion, door Sharon en anderen, vandaag de dag nog steeds geleid door dezelfde school van Europese zionistische kolonialisten, de agenten van de enige nog bestaande koloniale beweging. Dit jaar is het jaar van de gedenkdagen, helaas treurig, bloedig en wreed, en het einde is niet in zicht. We beleven nu de negentigste verjaardag van het allereerste plan om een volk van zijn land te ontdoen. Het is ook de 60e verjaardag van de Nakba, de feitelijke onteigening en ontworteling van een volk in 1948 door middel van de grootste etnische zuivering in de moderne geschiedenis. En tevens is het de 40e verjaardag van de langste bezetting van de resterende 20% van Palestina. Hoe kan dat, zou je zeggen, hoe kan zo’n kolossale verzameling onrecht zo lang in stand blijven?
Uiteraard is, het samengaan van geld, kolonialisme en racisme het belangrijkste motief, maar het had niet hoeven te gebeuren als het geweten van de Europeanen was geprikkeld door de aanblik van dit onrecht. Vandaar dan ook dat het dwingende noodzaak is voor de bedrijvers ervan om de feiten te verbergen en een roze beeld te schetsen van een afschuwelijke misdaad. Bijna acht van de negen decennia sinds Balfour, tot 1989, hadden de zionisten de wind mee op het gebied van public relations en propaganda in Europa en Amerika.

Maar, zoals we aanstonds zullen zien, de feiten zijn duidelijk. Alleen wanneer men eenmaal de feiten kent zal het geweten van de mensen eindelijk gewekt worden. Dit is het Palestina dat Allenby aantrof toen hij kwam. Dit is het Palestina dat Balfour aan anderen beloofde. Dit is het Palestina dat een typisch Arabisch land was zoals Syrië, Egypte, Irak of Libanon. Net als die landen bezat het een kleine minderheid van joden in die tijd, 9% .

Als Ottomaanse onderdanen bezaten ze niet meer dan 1,7% van Palestina. Na de bekendmaking van de Balfour Verklaring benoemden de Britten Herbert Samuel, een zionist, tot Hoge Commissaris voor Palestina. En hij was het in feite die het fundament legde voor de staat Israel gedurende de jaren 1920-1925. Hij zorgde voor de wetten waardoor het land aan joden zou kunnen worden overgedragen. En hij was het die het Hebreeuws tot een officiële taal maakte, voor het eerst in eeuwen. Hij creëerde ook een nieuw banksysteem, alleen voor de joden, alsook een identificatie systeem voor de joden. En, het allerbelangrijkste, hij was het die een leger formeerde, de “bewakers van de nederzettingen” zoals ze toentertijd werden genoemd dat vandaag de dag het sterkste leger in de regio is geworden. Natuurlijk kwamen de Palestijnen, toen zij daar lucht van kregen, in opstand, vele malen, in 1921, 1929, en massaal van 1936 tot 1939. De Britten hebben deze revolte echter wreed onderdrukt. Zij hebben, in feite, de Palestijnse maatschappij van die tijd onttakeld, alle Palestijnse politieke leiders overal in het land verbannen, alle politieke partijen ontbonden en de dorpen gebombardeerd. Zij legden de dorpen collectieve straffen op. Huizen werden verwoest, voorraden vernietigd, gezonde mannen werden bijeen gedreven en in kooien gezet, er werd snelrecht toegepast. Een totale vernietiging van de Palestijnse maatschappij.

Op hetzelfde moment keken de zionisten naar de Britten en dansten naar hun pijpen terwijl ze tegelijkertijd aan hun leger bouwden, dat begon met 20.000 soldaten, een aantal dat opliep tot 120.000 soldaten in 1948, groter dan enig leger dat de Palestijnen konden recruteren. Dat kwam niet verder dan een totaal van 1000 tot 2000 man. Maar toen, in die tijd, kwam het einde van het mandaat. Het Britse mandaat was maar al te zeer bereid het land te verlaten. Zij wierpen het probleem in de schoot van de VN. En zij stelden het Verdelingsplan voor aan het einde van het mandaat. Kijk, zo kwamen ze plotseling van 1% op 54 %. De immigranten die naar het land gekomen waren kregen meer dan de helft van het land.


Meer dan 475 Palestijnse steden en dorpen vielen in het gebied dat was aangewezen voor een joodse staat. Van de ene dag op de andere bevonden deze Palestijnse dorpen zich onder de soevereiniteit van immigranten die nog maar kort geleden in het holst van de nacht op de kusten van Palestina waren geland. De gevolgen waren natuurlijk voorspelbaar. Zij waren niet bereid om de helft van hun land op te geven en uiteraard wist Ben Gurion dat ook. Maar hij was daar al op voorbereid. Hij had een leger dat, in die tijd, - hetzelfde geldt nu – groter en sterker was dan enig gecombineerd Arabisch leger dat Palestina te hulp kwam. Hij zette zijn zogenaamde plan Dalet in werking. Het resultaat was wat wij nu als de Nakba kennen.


Ik laat u nu een animatiefilmpje van de Nakba zien waaruit blijkt hoe het kleine stukje land dat de zionisten immigranten van 1948 bezaten, zich in fasen van twee weken uitbreidde tot het uiteindelijk 80% van Palestina omvatte, het gebied dat tegenwoordig Israel genoemd wordt. Elke twee weken een andere kleur. Het blauw is het oorspronkelijke land dat de joden gedurende het Britse mandaat bezaten. Het rode is het gebied dat de Israelische troepen bezetten tussen april 1948 tot april 1949 en de knipperende gele stippen zijn de slachtpartijen die de Israeli’s aanrichtten om de mensen uit hun huizen te verdrijven. Zoals u ziet hebben ze elke twee weken een ander deel van Palestina ingenomen.


Uiteindelijk, bijna een jaar later, begin 1949 hebben ze 80% veroverd. De drie kolommen die hier verrijzen staan voor het aantal vluchtelingen dat verdreven, het aantal dorpen dat ontvolkt werd en het land dat de Israeli’s hebben bezet. Dit is bezetting, klip en klaar, bezetting van het land van een volk dat grotendeels uit boeren bestaat.


Dertig precent zijn steden, 70% zijn boeren die er toen ze hun opstand in 1936 begonnen al niet op waren voorbereid, en al helemaal niet, tien jaar later, toen de Britten hen van elke maatschappelijke structuur beroofd hadden die hen in staat zou hebben gesteld zich te verdedigen. Dit is het beeld dat niemand kan betwisten, zelfs niet de toegewijde zionistische supporter. Dat (blauwe gebied) is het land dat ze hadden of dat ze verwierven gedurende het Britse mandaat. De rest is genomen met bruut geweld. Vanaf hier is het de Nakba.


Hier zijn de Palestijnse dorpen en dan, plotseling is het leven verdwenen uit 675 steden en dorpen, en dan zijn er alleen nog maar vluchtelingen. Kent de geschiedenis andere voorbeelden van zoiets? Het leven vormde lichtende plekken van leven op het grondgebied van Palestina. Plotseling was er totale duisternis. Waar gingen de mensen heen? Zij werden vluchtelingen en woonden in 602 kampen in wat restte van
Palestina en in de buurlanden.

Ze vormen nu tweederde van het Palestijnse volk. Kent u één land in de wereld waarvan de bevolking voor tweederde uit vluchtelingen bestaat, ontworteld en verdreven uit hun huizen? Zo’n land bestaat er niet en heeft er niet bestaan. Ja, misschien voor 5 of 10% maar hier gaat het om tweederde van de bevolking dat is ontworteld. De rest, die nog in Palestina verblijft, heeft een tweede klasse status. En vandaag de dag hebben we 6.606.000 vluchtelingen die de terugkeer naar huis wordt ontzegd, tweederde van het Palestijnse volk. En meer dan de helft van de Palestijnen leeft buiten Palestina.


Kijk hoe het blauwe plaatje verandert: 92% is vandaag in handen van de Israeli’s. Dat wil zeggen 22% van de Westoever minus het gebied dat de Israeli’s hebben afgepakt voor de nederzettingen en andere bestemmingen. Wat er voor de Palestijnen overblijft is niet meer dan 8%. Het is bijna de omkering van de geschiedenis: toen Balfour kwam hadden ze 1%, toen de Britten vertrokken, hadden de Israeli’s het tot 6% van Palestina gebracht dat zij in bezit hadden, niet meer. De immigranten kregen die 6% van Palestina dankzij de invloed van de Britten en nu hebben de eigenaars van het land, de natuurlijke bewoners, nog maar 8% van het land. Maar dat niet alleen, ze
moeten er nog over onderhandelen ook. En ze krijgen het misschien niet eens.


Je kunt het misschien alleen op een oneigenlijke manier krijgen: je mag op het land lopen maar je bezit het niet, je bezit het water dat eronder zit niet, noch de lucht erboven. Je bezit de ingang ervan niet noch de grenzen ervan. Dat is de situatie van vandaag. Laat mij u een idee geven van het soort leven dat de Palestijnen leiden of ze nu onder Israelisch bewind staan dan wel vluchtelingen zijn buiten Palestina.

Neem bijvoorbeeld het eerste geval: het voorbeeld van de Westoever. Hier hebben we een kaart van de Westoever. U ziet hier de rode lijn, de wapenstilstandslijn tot waar de Israelische troepen in 1948 kwamen. Ziet u deze krul? Hij omsluit een stad van 40.000 inwoners, de stad Qalqiliya. De rechterkant van het beeld is de Westoever, links is Israel of Palestina dat in 1948 werd bezet. De grijze cirkels hier zijn Palestijnse dorpen op de Westoever. Toen Israel de Westoever had bezet, begonnen ze hun mensen naar de Westoever te verhuizen en het land van de Palestijnen op de Westoever af te pakken. Dat is in strijd, natuurlijk, met de vierde Conventie van Genève, die niet toestaat dat de bezetter zijn mensen naar bezet gebied overbrengt. En daarna gingen zij wegen aanleggen voor de joden. “Wegen voor de joden?”

Stel u komt van Rotterdam of van Den Haag. Zag u een verkeersbord “alleen voor joden?” Heeft iemand zoiets gezien? Stel u zag er een, wat zou u doen? U zou stampij maken. De wereld zou te klein zijn. Ja, wegen, alleen voor joden. Waar? In uw gebied. En u heeft begrepen dat zij deze wegen (zelf) hebben aangelegd. Waarom? Wel, vanwege de nederzettingen die ze hebben gesticht. De driehoeken hier – de blauwe driehoeken. Ze wilden dat een man, een kolonist van Tel Aviv rechtstreeks naar zijn nieuwe – onteigende – land zou kunnen rijden zonder dat hij één Palestijn zou tegenkomen, zonder dat hij één Palestijnse stad of dorp zou moeten passeren. Maar daar bleef het niet bij.


Dat was ze niet genoeg en zo bouwden ze ook nog eens de Apartheidsmuur. En de Apartheidsmuur…. Zoals u weet heeft een paar kilometer hiervandaan het Internationale Hof van Justitie, in juli 2004, daarover een uitspraak gedaan: dat de muur illegaal is volgens het internationale recht, dat hij moet worden afgebroken en dat de mensen compensatie moeten ontvangen voor de materiële en mentale pijn die
zij hebben geleden.

Hier loopt de muur. Een merkwaardige muur, zult u zeggen. Hij staat op grote afstand van de wapenstilstandslijn en van bovenaf gezien gaat hij de Westoever in. Als hij aankomt bij Qalqiya gaat hij weer terug en omsluit Qalqiliya, omdat ze zich niet willen inlaten met 40.000 mensen. Laten we er een blokkade omheen maken met een toegangspoort! Die poort kun je zien, de rode cirkel met de gele punt, precies daar waar muur zich sluit. 40.000 mensen, opgesloten door een 8 meter hoge Apartheidssmuur om hen heen.

Zoals in middeleeuwse steden en dorpen zitten ze opgesloten. Ze kunnen alleen één voor één eruit, een vrouw op weg naar het ziekenhuis voor een bevalling, wellicht al bij een checkpoint, een kind dat naar school wil, een man die naar zijn werk moet. Ze zitten opgesloten, allemaal. Maar de middeleeuwse steden hadden deze muren voor andere redenen: beschermen van de mensen tegen de buitenwereld. Hier worden de mensen opgesloten ter bescherming van die buitenwereld. Met andere woorden: hier is eenopenluchtgevangenis gecreëerd. Sommigen noemen het een concentratiekamp. Stel je eens voor hoe het is voor de mensen om dit te moeten verdragen.

Het tweede voorbeeld dat heel vaak in het nieuws komt, is Gaza. Wat is Gaza? Hoe is het ontstaan? Wat zijn de kampen van Gaza? Je ziet hier die rode stippen. Dat zijn Palestijnse dorpen van voor 1948. Het zijn er eigenlijk meer, want er vallen nog 200 dorpen buiten het scherm. Die zijn allemaal etnisch gezuiverd en zijn allemaal geleegd van hun bewoners om het land te kunnen innemen. Wat is er toen gebeurd? Ze zijn in vluchtelingenkampen in Gaza gezet. Kijk, al deze dorpen zijn van het scherm verdwenen en in vluchtelingenkampen gezet. De vluchtelingenkampen hier hebben de hoogste bevolkingsdichtheid ter wereld: 6000 personen op elkaar gepakt in één vierkante kilometer , en waar komen ze vandaan? Ze komen uit die rode stipjes van dorpen die ik net heb laten zien. En wie hebben hun plaats ingenomen? Een paar mensen maar. Een bevolkingsdichtheid van 6000 per vierkante kilometer tegenover de kibboetsbewoners met een bevolkingsdichtheid van 6 personen per vierkante kilometer.

Niet 6000, maar 6 personen. Met andere woorden, hun land is nog onbewoond. En iedereen die naar de andere kant van het prikkeldraad kijkt, ziet dat zijn land bijna onbewoond is maar hij kan er niet bij. Kijk naar binnen, je kunt het zien, en niet alleen dat. Als ze in de vluchtelingenkampen zitten, zijn zij dagelijks het voorwerp van bombardementen en doodslag, moord en raids vanuit de lucht. Die vrouw bijvoorbeeld, ze hebben haar in 1948 verjaagd uit haar huis en hebben haar achtervolgd en haar huis vernield. Ze heeft nog maar één matras + haar kinderen om haar heen. De misdaad heeft dus niet alleen in 1948 plaatsgevonden, maar duurt voort tot de dag van vandaag. En vervolgens hebben ze prikkeldraad om hen heen geplaatst zodat het nu het grootste concentratiekamp ter wereld is, met vier poorten.

Anderhalf miljoen mensen in een gebied van 360 vierkante kilometer. Ze hebben maar vier poorten, één voor personen en de andere voor goederen. Die poorten zitten dicht. Soms zitten ze voor één dag dicht, soms voor weken, soms voor maanden. En zoals u in het nieuws hebt kunnen zien hebben ze elektriciteit en water afgesneden, en zijn 75% van hen voor hun dagelijkse voedsel afhankelijk van de Verenigde Naties .


Ik ken heel wat verhalen van mensen die ziek zijn en kanker hebben. Ze kunnen het gebied niet uit om behandeld te worden. Ze kunnen geen medicijnen krijgen want die mogen er niet in. Er zijn studenten die na de zomervakantie terug willen naar de universiteit, maar er niet uit mogen. Hoe zal iemand waar dan ook ter wereld met een greintje geweten dat kunnen accepteren wanneer ze de feiten kennen? Dank zij internet en TV komt het nieuws erover langzaam naar buiten, maar nog onvoldoende. Het wordt pas voldoende wanneer mensen als jullie je stem verheffen in het parlement en tot actie overgaan. Maar daar komen we nog op. Hoe staat het met hen die geluk hebben gehad [de Israelische Palestijnen] – ze zeggen dat ze Israeli’s zijn, maar wat zijn dat `burgers van Israel’?


Hier is de kaart van dit deel van Palestina en Israel. Zoals je kunt zien, hebben ze hier een paar nederzettingen en zo, maar ze hebben ook – zie de blauwe vierkantjes – Palestijnse steden in Israel die zogenaamd “goedgekeurd” zijn, `approved’. Je kunt hier zien dat er twee zijn, en ook Israelische nederzettingen, maar er zit iets raars in dit plaatje. Deze kaart, die je in Israel kunt kopen, vertelt je niet het verhaal over die gele cirkels. Dit zijn namelijk dorpen, Palestijnse dorpen waarvan de bewoners Israelische staatsburgers zijn, maar die Israel niet erkent. Ze bestaan niet, ze worden op Israelische kaarten niet getoond. Ze noemen het “niet-erkende dorpen”. Wat houdt dat in? Ze staan niet op de kaart; ze krijgen geen water; ze hebben geen onderwijsvoorzieningen; ze hebben geen elektriciteit; ze hebben geen gezondheidsvoorzieningen; geen wegen. En als ze het lef hebben een extra kamer te bouwen voor hun gezin komen Israelische bulldozers het verwoesten. Als iemand – de meesten van ons – geen weet heeft van de Nakba van 1948 – ga dan maar naar Bersheba of naar Galilea en zie waar de bulldozers vandaag hun huizen verwoesten, hun nederige huizen, en hen verdrijven van de plek waar ze zijn.


Hier is dus een situatie waarin burgers van Israel, de “enige democratie in het Midden Oosten” zoals jullie dag en nacht wordt verteld, niet het recht krijgen om zelfs in hun eigen huis te blijven wonen. Dit is helaas een sombere voorstelling van zaken, maar het is waar, en wat je hoort is maar een fractie van wat er zich in werkelijkheid afspeelt.

Wat is de oplossing? De oplossing is een menselijke. Wat is er voor een mens natuurlijker dan terug te gaan naar huis? Is er iets natuurlijker? Je huis, je thuis, het huis van je grootouders dat je beschermt tegen het weer en waar je kinderen opgroeien. Is het een misdaad om terug naar huis te willen gaan? Ze vertellen ons van alles. Ze vertellen natuurlijk dat we niet terug kunnen omdat er geen plaats meer is.


Veel Europeanen zeiden vroeger tegen mij “inderdaad er is internationaal recht”, bijvoorbeeld het recht van de Palestijnen op terugkeer dat de Verenigde Naties meer dan 130 keer hebben bevestigd. Dat recht wordt bevestigd door elke mensenrechten-organisatie. “Maar” zeggen ze “laten we praktisch zijn.

Hoe kunnen ze terugkeren? Het is vol”. Maar zelfs dan zeggen we “Nou en? Als iemand me uit mijn huis gooit en zijn neven en vrienden meebrengt en zegt ‘sorry, maar het is vol, je moet nu buiten in de kou wonen’ dan zeg ik: “dit is een misdaad, dat mag je niet doen” . Als je zegt: “Maar ik heb je huis geschilderd, het was heel verveloos”, dan zeg ik “dat kan je toch niet maken om mij buiten te laten staan?”, en dan zeg jij “wat kan ik dan doen, wil je me er soms uitgooien?” en dan zeg ik “Ik heb er recht op om in mijn huis te wonen”, maar ik zeg je “Het huis is groot, neem jij een kamer, dan neem ik een andere”… Misschien.


Wat wij gedaan hebben is het volgende. We hebben een onderzoek gedaan, en we hebben uitgezocht dat 80% van de Israelische joden wonen in 12% van het Israëlische gebied, en dat de rest van Israel – 88% - tot de dag van vandaag onbewoond is, afgezien van twee categorieën van mensen: 1) de 1,2 % van de Israelische joden die kibboets- en moshavleden zijn en speciaal zijn gekomen zijn om
Palestijns land af te pakken, en 2) het Israëlische leger. Dat heeft militaire bases, luchthavens enz, die hebben ze niet nodig om er te wonen. We hebben dus te maken met een mythe die moet worden opgeruimd. Natuurlijk hebben ze ruimte. Kijk maar: de Russen komen.


De Russen komen met hun bontjassen aan uit hun koude land naar Palestina, met hun tassen, om in Palestijnse dorpen te wonen. Hoe kunnen ze? Een miljoen Russische immigranten. Terzijde: 40% hebben echte joodse papieren. Maar ik geloof niet in dit soort racisme. Wat ze ook zijn, het zijn gewoon mensen. Maar zelfs als je dat concept wel accepteert onder de Israelische Wet op de Terugkeer, dan nog zijn 60% geen bona fide joden. Maar zij komen, een miljoen, één miljoen Russen. Weet je hoeveel dat er zijn? Het zijn er net zoveel als alle vluchtelingen tezamen in heel Gaza en heel Libanon. Als die zouden terukeren, zouden het er niet meer zijn dan al die Russische immigranten. Dit is maar een voorbeeld van hoe deze mythen in het leven worden geroepen. En ze zeggen: “Waar eens dorpen waren, daar is nu overheen
gebouwd”.


We hebben een kaart gemaakt met alle mogelijke bouwconstructie die je nu in Israel kunt vinden, en we hebben geconcludeerd dat……- zie deze bruine gebieden - en we hebben op deze kaart ook de rode stipjes gezet van de ontvolkte dorpen - en dan\ zie je dat 90% van de dorpslocaties, locaties van Palestijnse dorpen, vandaag de dag nog steeds leeg zijn. En de vluchtelingen kijken toe vanaf de grens hoe hun huizen bezet gaan raken.


97% van de vluchtelingen bevindt zich binnen de 100 kilometer. Je kunt een bus nemen en er binnen twee uur zijn. En de helft van hen zit binnen de 40 kilometer, een eenvoudig ritje met de bus, en zoals je je kunt voorstellen, kunnen ze hun huizen werkelijk zien, en in Libanon kunnen ze hun huizen echt zien, en in Jeruzalem zien ze hun huizen aan de andere kant van de Apartheidsmuur maar ze kunnen er niet
heen.


Maar dan werpen ze je een ander argument toe: “Ja, maar dan zou het joodse karakter van Israel veranderen”. Moeten mensen sterven voor zoiets als “joods karakter”? Moet je etnische zuivering plegen op 10 miljoen mensen omdat iemand het idee heeft dat Israel zuiver moet blijven? Nee, dat kan men in gemoede toch niet volhouden? Maar laten we verder gaan en dit onderzoeken. Wat wordt bedoeld met
“joods karakter”? Bedoel je religieus joods karakter? Mensen die geïnformeerd zijn, [bijvoorbeeld islamologen en arabisten], weten dat de joden gedurende meer dan 2000 jaar in geen enkel Arabisch of islamitisch land problemen hebben gehad. Er is geen probleem als je je religie wilt uitoefenen. Is het dan om sociale redenen dat de
Palestijnen buitengesloten moeten blijven? Hoe kun je dat beweren terwijl er vanuit 110 landen mensen in Israel zijn die samen 80 talen spreken? Zou de Palestijn in Jaffa of Akka eruit zien als een outsider in deze kosmopolitische salade van mensen uit 110 landen?


Is het demografisch? Ja, ze zeggen soms dat het demografisch is. Maar ik vind dit een obscene uitdrukking. Je zegt tegen mensen: “als je je teveel vermeerdert hak ik je hoofd af”. Maar stel je dat voor in Nederland. Stel je voor dat sommige mensen hier zouden zeggen: “als de joden in Rotterdam een bepaald percentage bereiken en daar overheen gaan dan roeien we ze uit. We gooien ze in zee, of wat dan ook”. Passen jullie dat principe toe? Wie wil zoiets? De immigranten zeggen dit over de bevolking van het land: “Als je een bepaald aantal overschrijdt, moeten we je eruit gooien”. Dit is niet volgens de wet, noch morele principes, noch international recht.


Wij zeggen dat je geen volk mag onthoofden of aan etnische zuivering blootstellen als hun aantal meer groeit dan je lief is. Dat geeft je niet de vrijheid mensen te elimineren, vooral niet als je zelf naar het land gekomen bent als een immigrant.


Maar wat wordt dàn bedoeld met “het joodse karakter”? Is het een juridisch concept? Dat is het zeker, want Israel is gefundeerd op geïnstitutionaliseerd racisme jegens ieder ander die geen jood is, zelfs met inbegrip van de eigenaar en natuurlijke bewoner van dit oord. Maar volgens internationaal recht is dit onaanvaardbaar. De Economische en Sociale Raad van de Verenigde Naties heeft bezorgdheid geuit over de status van joodse nationaliteit die kan leiden tot exclusieve voorkeursbehandeling en discriminatie. De wereld accepteert dit niet, en de Palestijnen natuurlijk ook niet.


Waarom wordt van hen verwacht dat zij het accepteren? Al deze mythen zijn nu opgeruimd en u zou ze uiteraard kennen als informatie erover vrij had gecirculeerd. Is er dan “terugkeer naar huis” mogelijk? Ja, we hebben het bestudeerd en geconcludeerd dat het mogelijk is. We zouden het in 7 fasen kunnen realiseren. Ik geef alleen een paar voorbeelden, en niet alle. Neem bijvoorbeeld de noordelijke sector van Palestina. De mensen van daar komen van Syrië en Libanon, dwz zij zijn vluchtelingen in Syrië en Libanon maar woonden in Galilea. We hebben dorp voor dorp, naam voor naam, bestudeerd waar ze nu zijn en waar ze naar toe terug zouden kunnen gaan. En onze conclusie is dat ze terug kunnen naar hun dorp. Zij zitten niemand dwars of in de weg, behalve in een paar gevallen zoals Akka of uitgebreid Akka, dat over eén dorp, Manshiya geheten, is heen gebouwd. En naast Tabbariya (Tiberias) hetzelfde enz. Het is dus geen problem.

We hebben nog iets gedaan. We hebben gezegd: “Wie wonen daar nu?” En dat hebben we vergeleken. Het bovenste deel vergelijkt de bestaande bevolking, stad voor stad in Israel. Wie zijn dat? Zijn het Palestijnen? Er zitten daar een paar Palestijnen. Zijn het Russen? Zijn het Joden uit Arabische landen, zijn het oude Ashkenazis, of komen zij uit Europa, etc. Elke cirkel laat de bevolking van vandaag zien en waar ze vandaan komen. Immigranten plus de resterende Palestijnen. En daaraan hebben we toegevoegd de terugkerende vluchtelingen onderaan het plaatje, die komen uit kampen in Libanon en Syrië, en dat levert een heel normaal plaatje op zoals je kunt zien.


Voor het zuiden hebben we dezelfde exercitie gedaan. In het zuiden is de situatie zelfs gunstiger omdat het totale gebied tussen Tel Aviv en Eilat, een gebied dat 14000 vierkante kilometers beslaat, bestaat uit plattelands joden wier aantal kleiner is dan één vluchtelingenkamp. Als je al deze plattelands joden zou weghalen van Ramle en Lydda tot beneden aan Eilat of Akaba en in één vluchtelingenkamp zet, kunnen ze het haast niet vullen. En toch wordt de Palestijnse bevolking het recht van terugkeer naar hun huizen die nu leeg staan ontzegd.


Hetzelfde geldt voor de bestaande bevolking van drie voormalig Palestijnse steden: Ashdud, Ashkelan en Bersheba, als je daar de vluchtelingen laat terugkeren dan is het plaatje nog minder vol dan in het noorden - ze kunnen daar makkelijk gaan wonen. Ik daag een ieder bij welke Israelische universiteit dan ook uit om deze getallen te weerleggen. De situatie is dus nu duidelijk, en helemaal niets kan dit onrecht rechtvaardigen. Geen juridisch noch geografisch argument, ook niet in centraal Palestina, behalve Tel Aviv dat vele malen gegroeid is en 8 dorpen heeft opgeslokt, en West-Jeruzalem dat twee of drie dorpen heeft opgeslokt. Wat moet er dus gebeuren?


De oplossing is heel eenvoudig. Je moet de bezetting elimineren, het racisme elimineren en de apartheid, en dan schep je een land zoals van de mensen hier in de zaal. Hier in deze ruimte zitten mensen van verschillende achtergronden, religies en attitudes, en ik zie niemand de ander overhoop steken. Iedereen zit hier rustig, niet waar? Dit is het enige antwoord, de weg naar vrede is gerechtigheid, en deze verschrikkelijke situatie kan niet eeuwig voortduren wanneer er mensen zijn met een geweten en kennis, en mensen die moeite willen doen om te weten, en vervolgens hun wereld proberen te veranderen, hetzij in hun eentje of in hun dorp of stad, of in hun partij, totdat recht geschiedt.


Zwijgen is medeplichtig zijn met de misdaad. Een ieder met een zuiver geweten kan en moet zijn best doen om samen de etnische zuivering ongedaan te maken, mensen naar hun huis te laten terugkeren en het recht op terugkeer ten uitvoer te brengen.


Ik dank u voor uw aandacht.


Voor de lezing in PDF-formaat klik............


maandag 7 april 2008

'Met dit succes heeft Hamas zelfs zichzelf verrast'



Interview met Lucas Catherine
door Peter Dupont


Islamkenner en Midden-Oostenspecialist Lucas Catherine Vereertbrugghen (1947), roep- en auteursnaam Lucas Catherine, is een deskundige en pleitbezorger van de Palestijnse zaak, die hij al van 1969 volgt. Na een documentaire in 1970 over de Palestijnse kampen en de PLO volgde een stroom theaterteksten en boeken. Onder andere Islam voor ongelovigen, Palestina, De reïncarnatie van een atheïst en zijn laatste Wandelen naar Congo, allemaal uitgegeven bij uitgeverij EPO. Catherine leefde lange tijd in de Arabische wereld, o.m. in Rabat en Dar es Salaam, en woont nu in Brussel.


'Er is maar één oplossing, een die politiek-internationaal niet past: iedereen gelijk voor de wet in het gebied tussen de Middellandse Zee en de Jordaan. Als de Joden in Hebron mogen gaan wonen, moeten de Palestijnen ook kunnen neerstrijken in Tel Aviv'. 'Met dit succes heeft Hamas zelfs zichzelf verrast'


'De proteststemmen spreken voor zich, maar de Joods-Palestijnse kwestie is plots veel complexer geworden. Hier kan zelfs een Belgische loodgieter weinig van maken', zegt Midden-Oostenkenner Lucas Catherine. 'Ik ben verschrikkelijk pessimistisch. Hamas is niet voorbereid op de totale overwinning. Israël en Al-Fatah kunnen beginnen te stoken.'


Had u de complete overwinning van Hamas zien aankomen?


Lucas Catherine: 'Neen. Iedereen die dat beweert, liegt. Zelfs de Israëlische veiligheidsdiensten, die permanent op het terrein zitten, hadden het niet zien aankomen. Fatah heeft de vuiligheid in de eigen partij niet kunnen verwijderen, de kiezer wil anders en beter. Onder het motto: slechter dan Fatah kan niet. Voor veel mensen kan de situatie in de bezette gebieden niet beroerder.'

Hamas staat toch synoniem voor geweld?


LC: 'Het is het geweld van de Israëlische bezetter dat het gewelddadige verzet vanuit Palestijnse kant oproept. Het probleem is niet het geweld, maar de bezetting. Er wordt altijd gewezen op het geweld van Hamas, maar iedereen vergeet dat Fatah ook geweld gebruikt. De Al-Aqsabrigades van Marwan Barghouthi hebben de laatste aanslagen gepleegd. Ook de groepering Jihad Islami pleegt aanslagen. Hamas heeft bovendien van februari 2005 een bestand met Israël dat een paar dagen geleden is afgelopen. Ze willen het opnieuw aangaan. Hamas erkent Israël niet, maar het is wel bereid om deals te sluiten. Israël weet uit ervaring dat Hamas die bestanden respecteert'

De verkiezingen stellen Hamas hoe dan ook voor een huizenhoog probleem.


LC: 'Hamas heeft zich "over"-overwonnen. Hun strategie is vanaf het begin gefocust op het islamiseren van de Palestijnse maatschappij. Pas daarna moest het geweld volgen. Het is net als de theorie van Mao Tse Tung en Ho Chi Minh: eerst de bevolking organiseren en dan militair een volksoorlog lanceren. Een typische strategie ook van fundamentalisten, zeker bij de groepen die voortkomen uit het Moslim Broederschap. De islamisering van Gaza werd in 1973 ingezet door de voorloper van Hamas en mét steun van de Israëli's. Tegen het marxistische Volksfront van Georges Habash. Mensen die zich enkel met godsdienst bezighielden, beschouwden de Israëli's als ongevaarlijk.'

Toen Hamas werd opgericht, was die islamisering een feit?


LC: 'In 1967 waren er in de Gazastrook tweehonderd moskeeën, in 1987 bij de oprichting van Hamas waren er vijfhonderd. Dat is een belangrijke evolutie. Binnen de islam bestaat een systeem dat overleden mensen hun huizen, winkels en grond aan de moskee achterlaten. Die verhuurt die gebouwen en genereert zo inkomsten. Op die manier heeft de islamitische beweging een economische machtsstructuur uitgebouwd en kon ze het onderwijs en de islamitische universiteit uitbouwen. Ze heeft de gezondheidszorg in handen genomen en zelfs, wat totaal niet in de fundamentalistische lijn ligt, de kinderopvang georganiseerd. Zo kon ze controle uitoefenen op de kinderen. Maar ze heeft er ook voor gezorgd dat de laatste cinema werd opgedoekt. Zo heeft ze Gaza geïslamiseerd en na de Intifada in 1987 Hamas gesticht. De zelfmoordaanslagen, geïmporteerd van de Hezbollah in Libanon, volgen pas na 2000, tijdens de tweede Intifada. Toen besloot Hamas er volledig tegenaan te gaan.'

Wat waren Hamas' ambities voor de verkiezingen?


LC: 'Onderwijs, gezondheidszorg en sociale zaken. Fatah mocht verder de diplomatie met Israël doen. Hamas profileerde zich met het aanklagen van de corruptie en het nepotisme van de Palestijnse Autoriteit en het feit dat die met het vredesproces niets heeft bereikt. Geen Palestijnse staat in 2005, de bezetting die nog steeds een feit is, het recht op terugkeer is er niet en de politieke gevangenen zitten nog altijd vast. Iedere Palestijn staat achter de verwezenlijking van die projecten. Onderhandelingen met Israël hebben ervoor gezorgd dat Fatah hun eigen bevolking niet kon beschermen tegen Israëlische aanvallen. Wijken worden gebombardeerd, iedere dag gaan de onteigeningen door op de Westelijke Jordaanoever en worden de kolonies verstevigd.'

Nochtans werden er toch 8.000 kolonisten verwijderd uit de Gazastrook?


LC: 'Staar je daar niet blind op. Intussen zijn er al veel meer dan 8.000 kolonisten bijgekomen op de Westelijke Jordaanoever. De muur aan de Westoever wordt ook voortgebouwd. Vandaar de algemene mentaliteit bij de Palestijnen van: stop de onderhandelingen, er zijn andere prioriteiten. Ook de oppositiebeweging Palestijns Nationaal Initiatief van Mustafa Barghouti stelt dat: vermijd dat Israël het maatschappelijke weefsel vernietigt. Dat Hamas zo een sterke sociale werking heeft, is bij de verkiezingen hun kracht gebleken.'

Een parallel met het VB: de Hamasstem als proteststem?


LC: 'Dat denk ik zeker. Behalve een vlag en een postzegel hebben de deals met Israël concreet niets opgeleverd. Ik vergelijk Hamas graag met het Vlaams Blok / Belang. Ideologisch weten de mensen die er op stemmen niet altijd waar de partij voor staat. Nu zal de partij kleur moeten bekennen over minder sympathieke kwesties, zoals diplomatie en militaire organisatie. Plots zijn van ze van zweeppartij veranderd in de partij die de lakens moet uitdelen. Hamas is er zelf van verstomd.'

Bestaat de kans dat Hamas de staat Israël erkent?


LC: 'Die mogelijkheid is onbestaande. Hamas wil dat Israël eerst het recht op terugkeer van de Palestijnen erkent. Net zoals de Joden van overal ter wereld naar Israël mogen terugkeren. Dat is het cruciale punt. Het gaat niet alleen om de Palestijnen in het buitenland. Negentig procent van de Palestijnen in Gaza en 60 tot 70 procent van de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever zijn afkomstig uit het gebied dat nu Israël is. Zij zien wel dat een Belgische Jood, Simon Wach, burgemeester kon worden van de meest extremistische kolonie op de Westelijke Jordaanoever, Kiriat Arba, terwijl zij niet 10 kilometer verderop kunnen gaan. En dat een andere Belgische Jood, Samuel Barshalom, de grootste Joodse kolonie in de bezette gebieden, Maaleh Adoemim, kon stichten. Terwijl een Palestijnse vluchteling in Gaza of op de Westelijke Jordaanoever, waarvan de familie nog altijd de eigendomsdocumenten heeft van een huis of land in Israël, niet mag terugkeren.'

Dat probleem bindt alle Palestijnen?


LC: 'Ja, niet alleen zij die in het buitenland wonen. Op die kwestie kan geen politieke partij toegeven. Waarom begrijpen de internationale diplomaten niet dat de Palestijnen kost wat kost dezelfde nationale rechten willen als de Israëli's? Ook binnen Israël leven er 1 miljoen Palestijnen waarvan een vierde vluchteling is. Ze wonen vaak naast hun dorp, waar intussen een kibboets is neergepoot. De stukken land die ze nog bezitten, mogen ze enkel verkopen. Die mensen worden de 'aanwezige afwezigen' genoemd. Afwezig qua rechten, maar wel degelijk daar.'

Ondanks dat bindmiddel zijn ook veel Palestijnen tegen Hamas.


LC: 'Omdat Hamas heel Palestina wil islamiseren. Vandaar dat zoveel aanhangers van Fatah geen coalitie met Hamas willen. Het eerste incident na de verkiezingen in Ramallah draaide niet toevallig rond het vervangen van de Palestijnse vlag door de groene Hamasvlag. De islamisering maakt veel mensen ongerust, ook Hamasstemmers. Maar de proteststemmers hebben daar te laat aan gedacht.

Hamas zal straks de regering vormen. Dat brengt voor Hamas toch ook veel moeilijkheden mee.


LC: 'Vooreerst is de partij gestructureerd zoals de heersende partij in Iran: een erg fundamentalistisch denkende raad van wijzen bepaalt alles. Feit is dat die Palestijnse raad heel verspreid woont. De leider woont bijvoorbeeld in Syrië. De leden mogen van de Israëli's niet tussen Gaza en de Westoever reizen en zullen moeilijk contact kunnen hebben met de verkozenen en de regering. Vandaar dat ze een regering van technocraten zullen installeren. Misschien is de weigering van Fatah om in een coalitie te stappen ook niet zo definitief. De partij is al haar postjes kwijt, van in de bezette gebieden tot de ambassadeur in België en de vertegenwoordiging bij de socialistische internationale. Zeker de minst corrupten bij Fatah zullen niet radicaal weigerachtig staan tegenover samenwerking met Hamas. Daarom dat Salam Fayyad, voormalig minister van Financiën, die brak met Fatah, nu getipt wordt als kandidaat-premier. Hij is een consensusfiguur die niet verbrand is.'

En het tweede probleem?


LC: 'De veiligheidsdiensten. Zij gaan niet beginnen te werken voor Hamas. Het gevaar dat ze privémilities worden, is niet ondenkbaar. Stookt Israël een beetje, dan heb je snel een boel conflicten. Hetzelfde met de gewapende vleugel van Fatah. Hamas zal dus ook militair de nek moeten uitsteken net als op diplomatiek vlak. En op een manier die sponsors als Europa niet afschrikt. Hoe de toekomst er zal uitzien, hangt dus voor een groot stuk af van de reactie van Israël en Fatah.'

Dat voorspelt weinig goeds.


LC: 'Israël en Fatah kunnen beginnen te stoken. Voor de wereld is het alsof Israël met de nederlaag van Fatah geen gesprekspartner meer heeft. Israël zegt nu al dat de Palestijnse Autoriteit bestaat uit terroristen. Nu kan het eenzijdig doorgaan met het consolideren van kolonies en het bepalen van welke kleine, wilde nederzettingen moeten verdwijnen. Formaliseren wat ze als sinds 2003 aan het doen zijn, het jaar dat het vredesproces gestorven is. Sharon besloot toen om eenzijdig zijn weg te gaan. Plaatsvervangend Israëlisch premier Olmert heeft al gezegd: willen we over heel historisch Israël regeren of over een Joodse staat die voor het grootste deel Joods is. En dan is hij niet van plan zich aan de grenzen van vroeger te houden.'

En het Palestijnse staatje?


LC: 'Dat bestaat simpelweg niet. De Palestijnse Autoriteit heeft alleen de bevoegdheid over persoonsgebonden materies en een aantal politionele activiteiten. Al de rest bepaalt Israël in functie van noodzaak van de kolonisatie. Israël is daarom, zo zeggen sommigen, de laatste koloniale macht ter wereld.'

Hoe kan de patstelling tussen Hamas en Israël omzeild worden?


LC: 'Ik verwacht inderdaad een patstelling en nog meer verloedering, een nieuwe golf van radicalisme bij de Palestijnen als Hamas toegevingen doet. Er komt een dubbel spoor. President Mahmoud Abbas voorspelde al onderhandelingen tussen de PLO en Israël en niet meer tussen Israël en de Palestijnse Autoriteit. De Palestijnse bevrijdingsorganisatie PLO is sinds het vredesproces aan de kant geschoven. Nu zou ze weer worden gereactiveerd. Er komen dan twee vertegenwoordigers van de Palestijnen: zij die democratisch verkozen zijn en representatief zijn voor de Palestijnen in de bezette gebieden, naast de oude PLO, die in theorie alle Palestijnen zou vertegenwoordigen. Dat lijkt Abbas, die zowel president is van de Palestijnse Autoriteit als van de PLO, de uitweg op een blijvend vredesoverleg. Bovendien kan Fatah op die manier een reeks postjes redden.'

Die postjes zijn blijkbaar erg belangrijk?


LC: 'Het grote drama van Fatah is dat de Palestijnse Autoriteit onder het vredesproces is zoals de andere Arabische regeringen geworden zijn: corrupt, zonder respect voor rechten van de bevolking enz. Terwijl ze daarvoor het tegenovergestelde vertegenwoordigden. Met vrouwenorganisaties, veertien politieke partijen in de PLO en vakbondsorganisaties. Fatah is verloederd en zal zich via de PLO nieuw leven proberen in te blazen om op die manier een deel van het geld te ontvangen dat Europa in het vredesproces pompt. Zoals onze minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht al gezegd heeft: "We gaan enkel de humanitaire hulp voortzetten, de andere hulp niet meer".'

Waarmee het leed en de irritatie van de bevolking niet minderen.


LC: 'Neen. Ik volg de Palestijnen al vanaf 1969 en heb hun toestand jaar na jaar zien verslechteren. Ik heb nog nooit een verbetering gezien. Vandaar het steeds escalerende geweld en de radicalisering van de twee bevolkingsgroepen. Het onderscheid tussen burger en militair is volledig verdwenen. Alle Israëli's zijn de persoonlijke reïncarnatie van het kwaad, alle Palestijnen zijn terroristen. Toen ik vroeger in het Midden-Oosten over politiek discussieerde, werd er nauwelijks over godsdienst gepraat. Net alsof je in het Parijse Quartier Latin zat. Met God kon er nog gelachen worden. Nu is het discours enorm geïslamiseerd en verengd. De meerderheid van de boeken die op de Westelijke Jordaanoever worden verkocht, zijn bijvoorbeeld godsdienstig van aard. Die sociale verblinding vind ik een verschrikkelijke gang van zaken die weinig goeds voorspeld.'

U hebt een totaal ander Palestina gekend?


LC: 'Het was een van de meest open maatschappijen in het Midden-Oosten. Dat kwam omdat het een grote christelijke minderheid had, omdat het de hoogste opgeleide bevolking had van de Arabische wereld en de meest geletterden. Palestijnen werden de Joden van de Arabische wereld genoemd. Dat is nu volledig tenietgedaan. Ze behoren nu tot de grootste analfabeten in het Midden-Oosten. Ook qua nationaal inkomen en kinderarbeid zitten ze op dezelfde hoogte als zwart Afrika. Het politieke en sociale leven zal onder het eendimensionale discours van Hamas nog verslechteren. Dat verontrust mij meer dan de aanslagen. Die zijn een kwestie van geven en nemen. Krijgt Hamas iets, dan komt er een wapenstilstand.'

Bestaat er wel een oplossing?


LC: 'Een die politiek-internationaal niet past: iedereen gelijk voor de wet in het gebied tussen de Middellandse Zee en de Jordaan. Als de Joden in Hebron mogen gaan wonen, moeten de Palestijnen ook kunnen neerstrijken in Tel Aviv. Dan kan gebeuren wat er in Noord-Ierland is gebeurd. Het wiel wordt teruggedraaid, de culminatie van geweld stopt. Kijk naar Zuid-Afrika of Zimbabwe, waar de blanken ook de rechten van de zwarte bevolking hebben genegeerd. Verandering is mogelijk. Maar dat zal in het geval van Israël niet gebeuren.'

En een tweestatenoplossing?


LC: 'Dat kon een ideale oplossing zijn, maar dat is niet meer haalbaar. Het is volksverlakkerij om te zeggen dat dat nog mogelijk is. Zoals de kolonies nu bestaan en de infrastructuur op de Westelijke Jordaanoever is aangelegd, is dat praktisch onmogelijk. Sharon heeft trouwens indertijd al gezegd dat twee staten nooit de bedoeling zijn geweest. De Israëlische kolonisatie is zo doorgedreven dat de twee bevolkingsgroepen nu al compleet door elkaar leven. Checkpoints en aparte wegen moeten contact met elkaar verhinderen.' (Peter Dupont).


woensdag 2 april 2008

Over islamofascisten en Israël



Over "islamofascisten" en Israël

door Lucas Catherine

Geert Wilders zegt dat zijn film Fitna gericht is tegen 'de barbaar Mohammed en het islamofascisme' en dat je de koran moet vergelijken met Mein Kampf.


"De Nederlandse Inlichtingendienst heeft Geert Wilders jarenlang geschaduwd bij bezoeken die de politicus bracht aan de Israëlische ambassade… Hij zou er instructies halen voor zijn werk in de Tweede Kamer .", De Telegraaf 9 mei 2007


"Tussen 1981 en 1983 woonde Geert Wilders in Israël, ondermeer in een moshav." De Nederlandse Wereldomroep, 24 januari 2008


Benno Barnard schrijft in De Standaard 'Islamofascisme is geen loze term… De moderne islam is diepgaand door het nazisme geconditioneerd, onder meer via de Egyptische Broederschap. Die beweging heeft zich in de jaren dertig rechtstreeks door Mein Kampf laten beïnvloeden en is zelf weer de inspiratiebron geworden van Al Qaeda, Hamas en aanverwante gezelligheidsverenigingen.'


"De centrale vraag in mijn werk is: 'Hoe ga je om met de overlevering van de joods-christelijke traditie?" Knack 25 oktober 2006.


In zijn Huizingalezing (2002), 'De Ware Aard van Europa' stelt Benno Barnard dat Israël onderdeel is van deze Europese joods-christelijke traditie.


Vice-minister Matan Vilna'i vertelde dan weer op de Israëlische legerradio 'wij zullen een grote holocaust over hen brengen [ Hij had het over Hamas, nvda ] en daarvoor zullen wij alle onze kracht op alle mogelijke manieren aanwenden.'


Wat hebben deze drie figuren gemeen naast een afkeer van de islam of de visie dat Israël een Joods-christelijk beschavingsbastion is in de barbaarse islamwereld? Dat ze bij hun argumentatie teruggrijpen naar een terminologie die dateert uit de jaren dertig en veertig. Dit is tamelijk nieuw. In de jaren 1970 kende men deze demonisering van de islam nog niet. De voormalige Franse president, Giscard d'Estaing verklaarde toen zelfs: 'Om het communisme in te dijken moeten wij het confronteren met een andere ideologie. In het Westen hebben wij niets te bieden, daarom steunen wij nu "de islam".' De enige groep die toen als 'nazistisch' werd afgebeeld was de seculiere PLO en zijn seculiere leider Jasser Arafat. Zowel in Israëlische media als in sommige joods-Amerikaanse werd hij afgeschilderd als een nieuwe Hitler.


Toen was het ook de tijd van de eerste War on Terror. U bent die misschien vergeten, maar die term is geen newspeak van George W. Bush. Onder president Reagan was het de officiële doctrine, ook bekend als de Shultz-doctrine, naar de toenmalige staatssecretaris voor Buitenlandse Zaken. Achter die terreur zat toen nog niet de islam, maar het Rijk van het Kwaad, de Sovjet-Unie en het communisme die terreurbewegingen steunde over heel de wereld: Cambodja, Latijns-Amerika, noem maar op.


In Europa was terreur toen het werk van extreemlinks: Baader-Meinhof in Duitsland, de Rode Brigades in Italië, de Weathermen in de VS, de CCC in België of van extreme nationalisten: ETA in Spanje, IRA in het Verenigd Koninkrijk. Als we dezelfde moedwil aan de dag zouden leggen als wie nu beweert dat de 'islam in se een terroristische godsdienst is' (oa Bernard Lewis) zou je kunnen zeggen dat terrorisme in de Europese beschaving zit ingebakken. En dit sinds de Antieke Grieken, toch 'de grondleggers van onze beschaving'. Was het niet het oude Athene dat een standbeeld oprichtte voor de terroristen Harmodias en Aristogeiton? Beide mannen pleegden in -514 een moordaanslag op de tyran Hyppias, en dat zou de grondslag hebben gelegd van de Atheense democratie.


Hoe bruin was het Midden-Oosten in de jaren dertig?


Maar goed, laten we eens op zoek gaan naar die nazistische invloed in het Midden-Oosten van de jaren 1930.


Adolf Hitler en zijn nazisme kon na de machtsovername in 1933 op nogal wat sympathie rekenen in het Midden-Oosten, maar niet, zoals Benno Barnard schrijft bij de Egyptische Moslimbroederschap.


De Arabieren


De stichter van die eerste fundamentalistische partij Hassan al Banna schrijft, eind jaren dertig: 'Als nationalisme betekent de eigen groep raciaal superieur vinden, zo erg dat men andere rassen en groepen gaat minachten en ze gaat aanvallen en tot slachtoffer maken ter wille van de eigen glorie, zoals men dat nu in Duitsland en Italië predikt, dan is dit totaal te verwerpen. Meer nog, elke natie die van zichzelf zegt dat ze hoger staat dan de anderen begaat een zeer grove fout.'


De Palestijnse krant al Jamia al Islamiya, De Moslim Gemeenschap, schreef op 1 januari 1938: 'Veel Arabieren denken dat de Duitsers de vrienden van de Arabieren zijn, omdat ze zo tegen de Joden zijn. Maar wat betekent dit voor ons in Palestina: een vloed aan immigranten die hier arriveren. Dat is wat Duitsland ons, Palestijnen aandoet.' En in een ander artikel: 'De Palestijnen hebben geen nazi's of fascisten nodig om te begrijpen wat hier gebeurt. Ons verzet tegen de zionistische kolonisatie bestond al lang voor het fascisme of het nazisme.'


Waar het Duits nationalisme, en later het nazisme wel doordrong was in de seculiere partijen:


Bij Young Egypt, een seculiere partij gekopieerd op de Jong Turken en Ataturk. Ook bij nationalistische of socialistische partijen opgericht door christelijke Arabieren. Michel Aflaq, een orthodox christen en bewonderaar van Nietsche, Herder, Fichte en Hitler, stichtte de Baath-partij. Nazi-sympathieën had ook de Syrische Nationale Partij, gesticht door de christen Antoine Sa'adah of de Kataëb in Libanon. Kataëb is de letterlijke vertaling van de naam van de Falangistische partij van fascistisch dictator Franco. Zij was, en ze bestaat nog altijd, een louter christelijke partij.


Het is in dit seculier milieu, met nogal christelijke inslag dat de eerste vertalingen, of beter verkorte uitgaven van Mein Kampf opduiken. In Beirut verscheen in 1935 Kifah Hitler, de Strijd van Hitler door ene Umar Abu Nasr. Dezelfde auteur schreef nog een ander boek, Hitler de Verschrikkelijke of de Politiek van een Gevaarlijk politicus. Dus niet echt een honderdprocent fan. In Irak verscheen in 1934 een vertaling door Salim Hassun, een katolieke Kurd uit Mossul. In Cairo, de culturele hoofdstad van de Arabieren, publiceerde Ali Muhammad Mahbub ook een vertaling. Ook dit was eerder een samenvatting, gevolgd door een essay van de Amerikaan Stephan Roberts: "Hitler is een gevaar voor de Wereldvrede". Dat schoot in het verkeerde keelgat van het Auswärtiges Ambt en de nazi's besloten zelf een vertaling op poten te zetten. Zij twijfelden aan het succes en besloten daarom een taal te hanteren die op het taalgebruik van de koran zou alluderen. Toen brak de oorlog uit, en die vertaling kwam er nooit. Zoals prof. Stefan Wild (Univ. Bonn) zijn essay National Socialism in the Arab Near East besluit: 'There was never a National-Socialist movement of any significance in the Arab world. Before and durign World War II Arab nationalism and National-Socialist Germany were an example of ideological and strategic incompatibility'.


Als je nu antisemitische literatuur in de Arabische wereld aantreft, dan is het niet zo zeer Mein Kampf, maar wel De Protocollen van de Wijzen van Sion, een notoire vervalsing door de Tsaristische geheime politie, antisemitisme uit christelijk-orthodoxe hoek.


De zionisten


Maar er leefden niet alleen moslims en christenen in het Midden-Oosten er was nog een andere, kleine maar niet-onbelangrijke groep, de zionisten. Groot-Brittannië dat na de Eerste Wereldoorlog Palestina bestuurde had immigratie door deze joods-europese beweging gestimuleerd en hen de toestemming gegeven daar een eigen Joods bestuur op te richten, het Jewish Agency. De zionisten ijverden in Palestina voor een eigen, nationale, 'socialistische' staat. Rechten van Palestijnen werden genegeerd en alle steun was welkom, niet enkel uit Engeland.


Een deel van de zionistische beweging was niet tevreden met Palestina alleen, zij wilden er Jordanië bij. Beide oevers van de Jordaan was hun slogan. In 1923 hadden zij de Revisionistische beweging opgericht. Zo genoemd omdat zij het programma van de officiële zionisten gaan reviseren, herschrijven. Eind jaren 1920 gaan hun leiders Vladimir Jabotinsky, Abba Achimeir en later Menahem Begin de fascistische toer op. Zij wantrouwen de Britten, en kijken bewonderend naar Mussolini. In hun krant heeft leider Achimeir een vaste rubriek Yomen shel Fascisti, Dagboek van een fascist. De liefde is wederzijds. In 1935 verklaart Benito Mussolini: 'Als het zionisme wil slagen moet het een Joodse staat stichten, met een Joodse vlag en een Joodse taal. De man die dit echt begrijpt is uw fascistenleider Jabotinsky.'


De 'socialistische' zionisten, de huidige Arbeiderspartij, waren dan weer niet vies van contacten met de nazi's. Wanneer in Duitsland de nazi's aan de macht komen stelt er zich een probleem voor de Duitse joden. De nazi's willen de jüden raus. Daarom steunen zij emigratie, umsiedlung naar Palestina. De zionisten sluiten daarover in 1933 met de Nazi's een samenwerkingsakkoord af dat een transfert van mensen en kapitaal inhoudt. Transfert zeg je in het hebreeuws ha'avara en die akkoorden staan dan ook bekend als de Ha'avara-akkoorden. Zoals Hannah Arendt schrijft in haar boek Eichman in Jerusalem: 'In de beginjaren van het nazisme interpreteerden de zionisten het aan de macht komen van Hitler vooral als een "beslissende nederlaag van het assimilationisme". Ook de zionisten geloofden dat "dissimilatie", gepaard met emigratie naar Palestina een "wederzijds aanvaardbare oplossing'"kon zijn. Zij dachten dan vooral aan jongeren, en hopelijk ook kapitalisten… In die eerste jaren van het nazisme kwam het tot een wederzijds akkoord waar beide partijen tevreden over waren, het Ha'avara- of Transfertakkoord, dat het voor een emigrant mogelijk maakte zijn kapitaal naar Palestina over te hevelen. Het resultaat was dat in de jaren dertig, toen de Amerikaanse joden probeerden een boycot te organiseren van Duitse goederen, Palestina als enige uitzondering, overspoeld werd met producten made in Germany'.


Het Jewish Agnecy richtte zelfs een speciale commissie op die zich met de problemen van de Duitse joden moest bezig houden. Ben Goerion beschreef de commissie zo: 'Het is niet de taak van de commissie om te ijveren voor de rechten van de joden in Duitsland. De commissie moet zich enkel interesseren voor het probleem van de Duitse joden in zoverre ze naar Palestina kunnen emigreren.' Net na Kristalnacht verklaarde dezelfde toekomstige premier van Israël: 'Als men mij voor de keuze plaatst en zegt dat ik alle kinderen in Duitsland kan redden door ze naar Engeland te laten vertrekken, of dat ik maar de helft kan redden door ze naar Eretz Israël te laten komen, dan kies ik voor de tweede mogelijkheid.'


Als gevolg van deze Ha'avara-akkoorden kregen tussen 1933 en 1939 16.000 kapitaalkrachtige Duitse joden de toestemming om naar Palestina te emigreren en om 31.570.000 toenmalige ponden (nu miljarden euro) te transfereren. Per immigrant mocht duizend pond cash worden meegenomen, de rest werd gestort in een fonds waarmee men Duitse industriegoederen in Palestina importeerde. Dankzij dit akkoord vormen de Duitse joden nu nog in Israël de supertopklasse. Met dit kapitaal, tien maal groter dan wat de zionisten normaal konden investeren, startten zij de industrie op en bouwden zich riante villawijken in Haifa, Natanya en Nahariya. De toenmalige leider van de Zionistische Wereldorganisatie, Haim Weizman, later president van Israël formuleerde het nog cynischer dan Ben Goerion: 'Zionisme is het eeuwig leven, en in vergelijking daarmee is het redden van enkele duizenden joden slechts een uitstel van executie die niets oplost.'


Een ander punt van samenwerking was de oprichting van Umschulungslager, trainingskampen voor emigranten naar Palestina. In 1936 beheerden de zionisten er zo'n veertig in Nazi-Duitsland. Vooral de SS steunde de emigratie naar Palestina. Adolf Eichmann zou om de samenwerking vlotter te laten verlopen zelfs undercover naar Palestina trekken. Pas nadat Polen en andere Oost-Europese landen onder de voet waren gelopen veranderde die houding. Toen ging het namelijk niet langer om een half miljoen Duitse joden, maar om miljoenen Oosteuropese joden en daarvoor zocht men een meer radicale endlösung.


Toch gaven sommige zionisten niet op. De revisionisten, die aan de basis lagen van de huidige Likudpartij en Kadima, bleven contact zoeken. De beweging werd toen geleid door de latere premiers Menahem Begin en Yitzhak Shamir,. Begin 1941 doen zij de Nazi's een "Vorschlag betreffend der Lösung der jüdischen Frage Europas und der aktiven Teilnahme am Kriege an der Seite Deutschlands" waarin ze ook een samenwerking voorstellen tussen het "Deutsche Volk und das Völkisch-Nationale Hebräertum" in het Midden-Oosten.


Huurlingen in Bosnië en Spanje


En dan zijn er de Palestijnen. Een belangrijk leider was toen Amin al Husseini, telg uit een notoire notabele familie. De Husseini's patroneerden het grootste religieuze feest in Palestina, de bedevaart naar Nabi Musa (Profeet Mozes). Ieder jaar trokken duizenden mensen naar het graf van Mozes dat tussen Jeruzalem en Jericho is gelegen. Ook christenen en inheemse joden namen eraan deel. Honderden families kampeerden dagen bij het Heiligdom en werden er door de Husseini's van voedsel en onderdak voorzien. Hij zal die jaarlijkse massabijeenkomst gebruiken om aan politiek te doen.


In 1921 stelt hij zich kandidaat voor Groot-Mufti van Jeruzalem, een graad die de Britten uitvinden. De islam kent wel mufti's (een hogere graad van wetsgeleerde), maar geen Groot-Mufti's. De verkiezing gebeurde door een raad van religieuze functionarissen. Amin al Husseini haalt niet de meeste voorkeurstemmen, toch benoemt de Britse Hoge Commissaris hem tot Groot-Mufti. Eigenlijk wordt hij dus door de Britten aangesteld. Al Husseini krijgt tevens het voorzitterschap van de Opperste Moslimraad. In 1931 roept hij een Pan-Islamitische Conferentie samen in Jeruzalem die alle moslims op roept om Jeruzalem als derde heilige plaats binnen de islam te verdedigen tegen de zionistische kolonisatie. Veel concreets levert dit niet op.
In 1936 breekt de grote Palestijnse revolte uit, die tot 1939 zal duren, tegen het Brits bestuur en de zionistische kolonisatie. Op dat moment wordt al Husseini langs alle zijden voorbijgestoken door meer radicale, nationalistische en populistische groepen.
De Britse repressie tegen de Palestijnen is enorm. De Britten gebruiken collectieve straffen. Elk dorp dat maar iets met de guerrilla te maken heeft wordt duchtig afgestraft. In juli 1939 is de revolutie dood gebloed. Ze heeft de Palestijnen enorm veel slachtoffers gekost, de hevigste nationalisten en de beste politieke krachten zijn gesneuveld. Amin al Husseini vlucht naar Baghdad. Later trekt hij naar Nazi-Duitsland en hoopt dat de vijand van zijn vijand zijn vriend kan worden. De Nazi's gebruiken hem om in Bosnië moslim vrijwilligers te rekruteren. Wanneer bij ons in 1941 rechtse dorpspastoors jongeren ronselen voor het Oost-Front trekt Amin al Husseini naar de Balkan en rekruteert er voor de Freiwilligen-Bosnien-Herzegovina Gebirgs Division van de SS. Als nuttige idioot kan hij kanonnenvoer ronselen voor de oorlog in Europa.


Maar er zit nog een andere kant aan dit verhaal:

Aan Arabische kant krijgt de Communistische Internationale meer invloed, en niet alleen in Palestina. Zo kiezen Arabische communisten en linksen partij voor de Republiek tijdens de Spaanse burgeroorlog. Franco lanceerde zijn aanval op de Republiek vanuit de Marokkaanse kolonie, waar hij een groot deel van zijn troepen rekruteerde. Dat waren geen vrijwilligers, maar koloniaal kanonnenvlees. Andere Arabieren streden wel als vrijwilliger. Het is weinig bekend, maar daarom niet minder waar. Zo was de Algerijn Sail Mohamed de politiek verantwoordelijke van de anarchistische Durruti-kolonne. Hij stond niet alleen. André Malraux heeft het in zijn boek l'Espoir over een Jean Belaïdi. Eigenlijk heette de man Mohamed Belaïdi. Eerst werkt die als mecanicien in de Republikeinse luchtmacht, later vliegt hij mee en bedient de boordmitrailleur van een Potez 540. Belaidi zal door Duitse Heinkels worden neergeschoten boven Teruel. Rabah Oussidhum is een oud-strijder van de antikoloniale revolte in het Rif in de jaren 1920. Later wordt hij communist en als kapitein commandeert hij de Ralph Fox-compagnie, een onderdeel van de 14e brigade. Hij sneuvelt op 17 maart 1938 in Rio Guadalupe. De belangrijkste figuur is misschien wel de Palestijn Najati Sidqi. Hij was medestichter van de Palestijnse Communistische Partij en krijgt een opleiding in Moskou. Terug in Palestina werd hij in 1930 door de Engelsen aangehouden voor subversie. Na zijn vrijlating trekt hij naar Spanje en gaat er werken voor de Catalaanse en Spaanse KP. Hij dirigeert er de sectie propaganda en schrijft in Mundo Obrero onder het pseudoniem Mustapha Ibn Jala. Bedoeling is om de koloniale troepen van Franco tot desertie aan te sporen en om de Spaanse linkerzijde ervan te overtuigen dat de strijd tegen fascisme moet samen gaan met de strijd tegen het kolonialisme. Als men in het Rif, waar Franco met geweld zijn troepen rekruteert, een nieuwe antikoloniale revolte kan opstarten, kan men de fascisten van twee kanten bestrijden. Zijn oproep wordt niet gehoord. Zijn grootste tegenstander is Dolores Ibarruri, La Passionaria die de racistische toer opgaat. Zij wil geen bondgenootschap met 'de Moorse horde, wildebeesten, dronken van sensualiteit, die onze vrouwen en dochters verkrachten'. Ontmoedigd trekt onze Palestijn naar Algerije waar hij probeert een radio op te starten om de Rifbewoners tot desertie aan te zetten. Het lukt niet en La Passionaria verbiedt hem de toegang tot Republikeins Spanje. Hij zal zich dan maar, tot zijn dood in 1979 met de Palestijnse Nationale strijd bezig houden.


Israël en de Amerikaanse Bible Belt tegen de islam


Het thema dat islam gelijk zou staan met nazisme duikt relatief recent op. Midden jaren 1980 bewijst Khomeiny met zijn revolutie dat radicale islamisten niet langer nuttige idioten bleken, maar wel a pain in the ass. De gelijkstelling islam=nazisme dateert van toen. Het initiatief kwam vanuit Israël en de zionistische propaganda, die toen begonnen waren met wat Norman Finkelstein en Gie Vanden Berghe 'de uitbuiting van de holocaust' noemen en alle critici van Israël een antisemitisch of nazi-etiket opplakten.


Benjamin Netanyahu, nu leider van de Likud-partij, toen Israëlische ambassadeur in Washington organiseerde daar in 1985 een conferentie, Terrorism: How the West can Win, die resulteerde in een gelijknamig boek. Zelf formuleert hij zijn eigen visie zo: de Arabische en islamitische cultuur heeft een 'disposition towards unbridled violence'. Of nog: "The root cause of terrorism lies not in grievances but in a disposition toward unbridled violence". Deelnemers aan de conferentie, en medeauteurs van het boek zijn een rits toenmalige rechts-conservatieve politici, waaronder: Jeane Kirkpatrick, Amerikaans Uno-ambassadrice onder Reagan en ontwerper van de Kirkpatrick-doctrine die inhield dat de VS rechtse en autoritaire dictaturen steunden tegen de 'vijand', eerst de communisten, later de islamisten. Verder George Shultz, vader van de Bush-doctrine, die een politiek van preventieve oorlogen voorstaat. Daarnaast namen ook belangrijke Israëli’s eraan deel, zoals Yitzak Rabin, de man die als Israëlisch ambassadeur in de VS er voor zorgde dat het Amerikaanse en Israëlische militair-industrieel complex vanaf de jaren 1970 intensief zijn gaan samenwerken of Moshe Arens, toen minister van defensie, nu rector van de Ariel-universiteit op de bezette Westelijke Jordaanoever. De teneur van de conferentie en van het boek blijkt uit de titels van de bijdragen: Terrorism and Totalitarism, Terrorism and the Islamic World,The International Network, The legal foundations for the War Against Terrorism, etc..


Het thema zal aan belang winnen nadat sommige rechtse academici de redenering overnemen.


Enkele voorbeelden: In 1990 schrijft Malise Ruthven (univ. Aberdeen): 'Islamic societies seem to have found it particularly hard to institutionalise divergences politically: authoritarian government, not to say Islamo-fascism, is the rule rather than the exception from Marocco to Pakistan'. Wat de professor er niet bij zegt is dat al die dictaturen gesteund worden door de VS.Norman Podhoretz een neoconservatief die pleitte voor een aanval op Irak, schreef World War IV: The Long Struggle Against Islamofascism.


In 2007 lanceert David Horowitz, een neo-conservatieve academicus en Israël-supporter, een reeks propagandalezingen op meer dan 40 campussen onder de titel Islamofascist Awareness Week. Hij doet dit samen met Campus Watch, een zionistische lobbygroep die alle professoren screent op hun houding tegenover Israël en wie niet voldoet, krijgt een georganiseerde haatcampagne tegen zich.


En zo kan je doorgaan.

Nog eentje, de inspiratiebron van Benno Barnard: Matthias Küntzel, een Duitser die ondermeer verbonden is aan het Vidal Sassoon International Center for the Study of Antisemitism in Jeruzalem. Hij schreef Jihad and Jew-Hatred, Islamism, Nazism and the Roots of 9/11. Hierin stelt hij ondermeer wat Barnard verkondigt 'Islamism was born not during the 1960s but during the 1930s. Its rise was inspired not by the failure of Nasserism but by the rise of Nazism…' en daarom moeten wij 'confront the ideological roots of Islamism - notably the well-documented connection to Nazi Jew-hatred…' Over de samenwerking tussen de zionisten en de nazi's weet Benno Barnard blijkbaar niet zoveel en die minimaliseert hij uit de losse pols in een mail (8/2) naar het Centrum voor Islam in Europa (Univ. Gent): '…dat de contacten die bestonden tussen de zionisten en het Derde Rijk erop gericht waren zoveel mogelijk Joden te redden, terwijl die gezellige moslimfascisten er natuurlijk zoveel mogelijk over de kling wilden jagen.' Zou Barnard dat echt menen en vinden dat Ben Goerion en Haim Weizmann (zie hoger) dus geen zionisten waren,


Dit discours vind je tegenwoordig massaal terug bij christelijke zionisten, ondermeer Christians United for Israël, de grootse pro-Israël lobby in de VS. Aan hun conferentie in juli 2007 nam ondermeer deel Clifford May, een van de raadgevers van Condoleeza Rice. Hij stelde tijdens zijn interventie dat Hamas niet is geïnteresseerd in de oprichting van een Palestijnse staat, maar in 'a greater caliphate that could extend as far as Rome'. Een andere deelnemer, Gal Luft, een gepensionneerd luitenant-colonel had het over de groeiende 'Muslim domination of the world economy', en bijna alle participanten schermden met de termen 'Islamofascists' en 'Islamist totalitarianism' en plaatsten grote vraagtekens bij het bestaan van 'moderate Muslims'.


Ook deze interventies roepen bij mij referenties op naar het discours van Benno Barnard. Deze zoon van een dominee zit duidelijk in gezelschap dat niet zo seculier is als hij zelf zegt te zijn., maar wel temidden verdedigers van de 'Joods-christelijke beschaving' en de Amerikaanse superioriteit. Op basis van de opinies van dit 'weldenkend' rechts clubje lanceerde hij zijn 'Bericht aan weldenkend links'. Mijn oren gaan er van tuiten.



Enkele bronnen:

Stefan Wild, National Socialism in the Arab near East between 1933 and 1939, Die Welt des Islams XXV, pp.126-173, Brill, Leiden


Lenni Brenner,Zionism in the age of the Dictators, Croom Helm, Londen 1983


Francis R. Nicosia, The Third Reich and the Palestine Question, J.B Tauris, Londen 1985


Moshe Machover & Mario Offenberg, Zionism and its scarecorws, Khamsin 6, pp.33-59, Londen 1978


Edward Said, The Essential Terrorist, Arab Studies Quaterly IX,2, p p 195-202, Washington


Bron: Uitpers, nr 97, 9de jg., april 2008

dinsdag 1 april 2008

WAAROM SOCIALISTEN DE INTIFADA STEUNEN



PALESTINA EN INTIFADA: WAAROM SOCIALISTEN DE INTIFADA STEUNEN

De afgelopen weken is de wereld geschokt door de bloedige oorlog in Palestina. De berichtgeving in de media schept een uitzichtloos beeld van een geweldspiraal. Om inzicht te krijgen in dit conflict moeten we naar de geschiedenis kijken. Maina van der Zwan legt de wortels van dit conflict bloot.


Palestijnen hebben duizenden jaren in historisch Palestina geleefd. Velen van hen waren gedwongen om hun woningen te ontvluchten bij het uitroepen van de staat Israël in 1948. Ze vluchtten naar de Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en andere Arabische landen. Sindsdien zijn ze vluchteling, nu al meer dan vijftig jaar. Er zijn nu acht miljoen Palestijnen. Vijf miljoen van hen zijn vluchteling. Van de miljoen Palestijnen in de Gazastrook is driekwart vluchteling. Ongeveer 1,6 miljoen Palestijnen leven op de Westelijke Jordaanoever - 650.000 zijn vluchteling. Ze leven in erbarmelijke omstandigheden en worden systematisch onderdrukt. Commentatoren houden het vaak bij de simpele analyse dat dit het gevolg is van een eeuwenoud conflict en dat beide partijen schuldig zijn aan wederzijdse haat en geweld. In werkelijkheid is dit geen symmetrische strijd en is er geen doorlopende lijn tussen het oude Israël en het huidige Midden-Oosten. Het zionisme, de beweging van joodse nationalisten die streefde naar de bouw van een joodse staat in Palestina, is een moderne creatie die een verbond aan ging met het westers imperialisme.


ZIONISME EN IMPERIALISME


Om het conflict te begrijpen moeten we verder terug dan 1967 of 1948. Aan de historische grondslag van de huidige oorlog ligt de militaire en economische concurrentieslag waarin de grootmachten tegen het einde van de negentiende eeuw verwikkeld raakten.


Kapitalisten eisten van hun regering dat ze controle verkregen over buitenlandse gebieden, om zo toegang te krijgen tot nieuwe grondstoffen en markten. Deze economische rivaliteit kennen we als imperialisme; ze wordt niet beslecht door vriendschappelijk overleg: imperialisme is de bron van de meest afgrijselijke oorlogen die de mensheid heeft gekend. De Britten begrepen als eerste het cruciale belang van dominantie in het Midden-Oosten: controle over de brandstof van de motor van het moderne kapitalisme, olie.


Belangrijke figuren in de Britse regering bepleitten een kolonistenstaat in Palestina die hun belangen kon veiligstellen.


In dezelfde periode raakten een aantal joden, als reactie op pogroms en antisemitische rellen, ervan overtuigd dat een eigen joodse staat de enige manier zou zijn om aan deze vervolging te kunnen ontsnappen. Het zionisme wilde een gedeelte van de joodse bevolking overbrengen naar een land, gevrijwaard van antisemitisme. Engelse leiders zagen in dat ze met steun aan het zionisme een macht konden creëren die het Midden-Oosten kon controleren. In 1917 steunden ze met de Verklaring van Balfour openlijk de voorstellen van de zionisten. Daarop trokken vele joodse kolonisten naar Palestina, volgens de zionistische mythe ' een land zonder volk, voor een volk zonder land'.


Palestina was echter een van de dichtst bevolkte gebieden van het Midden-Oosten, waar moslims en christenen al eeuwen leefden en het land bewerkten. In 1918 waren er 50.000 kolonisten tegenover 500.000 Palestijnen. In 1939 waren die aantallen gestegen tot respectievelijk 443.000 en één miljoen. De kolonisten concentreerden zich op het kopen van land en het beletten van economische ontplooiing van de Palestijnen. De joodse 'vakbond' Histadrut had als slogan 'joods land, joodse arbeid, joodse producten'. In 1936 uitten de Palestijnen hun woede en frustratie hierover in een algemene staking die met grof geweld werd neergeslagen: zionistische milities vermoordden tussen de 3000 en 5000 Palestijnen. Deze ervaring kwam de kolonisten van pas toen ze in 1947 met grof geweld hele gebieden van Palestijnen hebben gezuiverd. Deze overname werd in feite gesteund door de VN, die in hetzelfde jaar met een voorstel kwamen om het land te verdelen tussen de joodse kolonisten en de Palestijnen, wat een enorme concessie aan de zionisten inhield. Zij zouden 57 procent van het land krijgen, terwijl ze slechts 30 procent van de bevolking uitmaakten.


Deze verovering werd voortgezet in 1967. Israël veroverde in een bliksemoorlog de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem, de Gazastrook en de Golan-Hoogvlakte.
Dit alles kon niet zonder de steun van de VS, die Israël als hun trouwe waakhond in het Midden-Oosten zien. Israël is niet de vierde militaire macht ter wereld geworden door de sinaasappelexport. Sinds 1967 heeft Israël 142 miljard euro aan economische en militaire steun van de VS ontvangen, die daarmee hun invloed in het gebied veiligstellen. Die invloed van de VS in het Midden-Oosten is niet een oplossing, maar het probleem. De tragedie is dat Israël helemaal geen veilig heenkomen heeft geboden aan hen die daarheen vluchtten. De joden die zich in Palestina vestigden veranderden van de onderdrukten van Europa in bezetters. Israël is een van de gewelddadigste samenlevingen ter wereld. Het verbond tussen zionisme en imperialisme heeft een staat gecreëerd die alleen kan overleven door het gebruik van systematische repressie en geweld.


Vaak wordt de indruk gewekt dat de Israëli's en de Palestijnen evenveel verantwoordelijkheid dragen voor het falen van het vredesproces. Arafat wordt verweten dat hij bij Camp David de 'best mogelijke deal' heeft verworpen. Maar het vredesplan was valse schijn. Het ging over het consolideren van Israëls controle over de Palestijnen, in plaats van die te beëindigen. De nederzettingen zouden blijven en de vluchtelingen mochten niet terugkeren. Toen Sharon in oktober 2000 een uiterst provocerend bezoek aan de Al Aqsa-moskee bracht explodeerde de woede en barstte de intifada los.


De Palestijnse leider Yasser Arafat kwam ooit op de voorgrond door zijn verzet tegen de Israëlische macht. Ondertussen vertegenwoordigt hij het kleine gedeelte Palestijnen dat een compromis zoekt met Israël. Hij zit tussen twee vuren en treedt op tegen zijn eigen volk. Hij gebruikt repressie om critici van de corrupte en falende economische politiek van de Palestijnse Autoriteit de mond te snoeren. Daarom is de intifada niet alleen een opstand tegen Israëlische onderdrukking, maar ook tegen de concessies van Arafat aan die onderdrukking. Ook gaat de intifada verder dan enkel verzet tegen militaire onderdrukking. Het is een verzet tegen de dagelijkse barrières waarmee de Palestijnen geconfronteerd worden. Het economisch contrast tussen Israël en Palestina is enorm. Israël exporteerde in 1995 voor meer dan 19 miljard dollar, terwijl Palestijnen voor 340 miljoen konden exporteren. Het gemiddelde loon van joodse arbeiders is 33 procent hoger dan dat van Arabieren. Veel Palestijnse dorpen hebben geen water en elektriciteit. Vijftig procent van de watervoorziening van Israël komt uit de in 1967 bezette gebieden. Er leven 400.000 Israëlische kolonisten in de bezette gebieden. Joden van over de hele wereld mogen zich vestigen in Israël volgens het 'Recht op Terugkeer', maar de 5 miljoen Palestijnen hebben dat recht niet, want een Arabische meerderheid in Israël zou een ernstige bedreiging zijn voor de racistische Israëlische staat.


PALESTIJNSE OPSTAND


Palestijnen hebben het recht om zichzelf te verdedigen en voor hun bevrijding te vechten. Daarom is de intifada gerechtvaardigd en staan socialisten pal achter de Palestijnen. Het verzet is een bron van inspiratie geweest voor miljoenen over de hele wereld. Generaties Palestijnen zijn in ballingschap opgegroeid, in vluchtelingenkampen of in de bezette gebieden. Dit heeft hen er echter nooit toe gebracht om de strijd voor de bevrijding van Palestina op te geven. Socialisten zijn voor één seculier, democratisch Palestina waar Arabieren en joden samen leven. Twee gescheiden staten vormen geen reële oplossing. Dat zou de dominantie van het economisch en militair oppermachtige Israël over een zwakker Palestina voortzetten.
Het ontstaan van Israël was het gevolg van de belangen van het imperialisme in de regio. De politiek van Israël is tot op de dag van vandaag een onderdeel van de politiek van het imperialisme en de multinationals. De strijd voor een vrij Palestina is een onderdeel van een veel grotere strijd voor de rechten van gewone mensen, tegen een elite die alles in haar eigen voordeel bepaalt en beslist.


Hetzelfde systeem dat Israël voorziet van de meest moderne militaire technologie eist miljarden dollars in de vorm van schuldafbetalingen van de armste landen in Afrika. Om deze reden is elke staking en elke demonstratie tegen de Wereldbank, het IMF en de Amerikaanse buitenlandse politiek een hamerslag tegen de ketens die de Palestijnen gevangen houden. Deze strijd tegen een onmenselijk systeem, de veroorzaker van oorlog en armoede over de hele wereld zal de eerste steen leggen voor de grondvesten van vrede en vrijheid in het Midden-Oosten.